Συνεργασία οικογένειας παιδιών με μαθησιακές δυσκολίες - σχολείου – ειδικών/Ψυχανθός
Εν γένει προτείνεται το παρακάτω μοντέλο συνεργασίας μεταξύ των εμπλεκομένων και της οικογένειας:
1.Συζήτηση με τους γονείς και το παιδί για το πρόβλημα που εκείνοι βλέπουν.
2.Αξιολόγηση του παιδιού στους τομείς που φαίνεται να δυσκολεύεται
(ανάγνωση, γραφή).
3. Κοινή συζήτηση για το ειδικό διδακτικό πρόγραμμα που όλοι συμφωνούν να
3. Κοινή συζήτηση για το ειδικό διδακτικό πρόγραμμα που όλοι συμφωνούν να
ακολουθηθεί.
4.Από κοινού συζήτηση και απόφαση για τον τρόπο και τη διάρκεια της
4.Από κοινού συζήτηση και απόφαση για τον τρόπο και τη διάρκεια της
μελέτης των σχολικών υποχρεώσεων καθώς και άλλων αναγκών του
παιδιού.
Στη συνεργασία με τους γονείς προτείνεται να ερωτούνται τα παρακάτω:
> Αν υπάρχει συμφωνημένη ώρα για μελέτη.
> Πόσες ώρες διαρκεί η μελέτη.
> Αν γίνονται συχνές αναίτιες διακοπές (για τουαλέτα, για νερό κλπ.).
> Πόση ύλη πρέπει να μαθαίνει από το μάθημα στο οποίο δυσκολεύεται.
> Με ποιόν τρόπο μελετάει τη γλώσσα κάθε μέρα.
> Πως μαθαίνει την ορθογραφία και πόσα λάθη κάνει όταν τη γράφει.
> Αν διαβάζει μόνο του τα δευτερεύοντα μαθήματα (Ιστορία, Θρησκευτικά
κλπ).
> Ποια είναι η ατμόσφαιρα στο σπίτι την ώρα της μελέτης.
> Αν υπάρχουν άλλα παιδιά στην οικογένεια, τι ηλικίας είναι, αν γίνεται σύγκριση
με αυτά κλπ.
> Αν παρουσιάζει ιδιαίτερες ικανότητες σε κάποιον τομέα.
> Αν παρακολουθεί τμήμα σε ξένη γλώσσα.
> Με τι άλλο ασχολείται εκτός από τα μαθήματα του σχολείου.
Μέσα από το παραπάνω μοντέλο συνεργασίας, στόχος είναι η κοινή απόφαση με τους γονείς για τις προτεραιότητες που θα τεθούν, ώστε η μελέτη του παιδιού να γίνει ολιγόωρη, ξεκούραστη, πιο ευχάριστη και το διδακτικό πρόγραμμα να γίνει δεκτό από το παιδί με χαρά.
Αν δεχτούμε ότι όλοι οι μαθητές δικαιούνται ίσες ευκαιρίες για εκπαίδευση και μάθηση, ο μαθητής με δυσκολίες δικαιούται συμπληρωματική βοήθεια και μάλιστα μέσω προγραμμάτων ενισχυτικής διδασκαλίας. Η απάντηση στο ερώτημα για το κατάλληλο πρόγραμμα εκπαίδευσης δεν είναι η απομάκρυνση του από τη σχολική τάξη όπου ανήκει. Ωστόσο και ο δάσκαλος ή ο καθηγητής, ο ευαισθητοποιημένος σε θέματα μαθησιακών δυσκολιών, οφείλει με τη σειρά του να βοηθήσει το μαθητή του μέσα στην τάξη διότι γνωρίζει ότι η σωστή συναισθηματική -εκπαιδευτική προσέγγιση του μαθητή από το δάσκαλο ή τον καθηγητή του, είναι δυνατό να αλλάξει αποφασιστικά τη στάση που έχει απέναντι στο σχολείο. Σύμφωνα με τα πορίσματα διεθνών ερευνών, τα βασικότερα από τα «σημεία -κλειδιά» τα οποία ο εκπαιδευτικός μπορεί να ακολουθήσει για την επιτυχή ενσωμάτωση των μαθητών με μαθησιακές δυσκολίες στο πρόγραμμα του κανονικού σχολείου, είναι τα παρακάτω:
> Διακριτική βοήθεια στη σχολική εργασία του.
> Εξατομικευμένη βοήθεια και προσέγγιση, έστω λίγων λεπτών.
> Παροχή περισσότερου χρόνου για εκτέλεση κυρίως των γραπτών εργασιών.
> Διόρθωση μόνο των βασικότερων σφαλμάτων στο γραπτό.
> Εξέταση στην περίληψη του μαθήματος και όχι σε λεπτομέρειες.
> Παροχή ευκαιριών για αντιστάθμιση των δυσκολιών του.
> Χρήση ευανάγνωστων κειμένων για διδασκαλία και καθαρή και ήρεμη ομιλία.
> Συνεχής ενθάρρυνση, μη αγχογόνοι τρόποι εργασίας και μεγαλύτερη
κατανόηση.
Έχει διεθνώς υποστηριχτεί πως το μεγαλύτερο ποσοστό των μαθητών με μαθησιακές δυσκολίες έχει τη νοημοσύνη, την ικανότητα και τον ενθουσιασμό να προοδεύσει στο σχολείο αν αντιμετωπιστεί με το σωστό τρόπο. Κι οπωσδήποτε δεν υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση για τον εκπαιδευτικό να δει τους κόπους του να αμείβονται, παρακολουθώντας τη σχολική πρόοδο και κοινωνική ενσωμάτωση του μαθητή του, καθώς και την επιτυχή ένταξη του στην παραγωγική διαδικασία και ενεργό ζωή του ενήλικα.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
Οι μαθητές με μαθησιακές δυσκολίες έχουν βιώσει από την αρχή της σχολικής τους πορείας την απόκλιση τόσο ανάμεσα στους ίδιους και τους συμμαθητές τους, όσο και ανάμεσα στην προσπάθεια που καταβάλλουν και το παραγόμενο αποτέλεσμα. Οι περισσότεροι από αυτούς έχουν ζήσει κάποιας μορφής απόρριψη προτού λάβουν τη γνωμάτευση των μαθησιακών δυσκολιών αλλά και μετά από αυτήν. Πολλά παιδιά, επομένως, με μαθησιακές δυσκολίες καταλήγουν για το λόγο αυτό να νιώθουν μειονεκτικά, να μην εμπιστεύονται τον εαυτό τους και τις δυνατότητές τους και να έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση. Παράλληλα, νιώθουν αυξημένο άγχος απέναντι σε γραπτές εξετάσεις, είτε γιατί πιστεύουν ότι δεν μπορούν να τα καταφέρουν είτε γιατί έχουν την εμπειρία αποτυχιών στο παρελθόν.
Επομένως, για όλους τους παραπάνω λόγους, γίνεται κατανοητό ότι η διδαχή των μαθητών θα πρέπει να διεξάγεται μέσα σ’ ένα κλίμα ασφάλειας, αποδοχής και σεβασμού της ιδιαιτερότητάς τους. Υπάρχουν αρκετοί τρόποι για να δημιουργηθεί ένα τέτοιο κλίμα, και είναι πλέον διεθνώς δοκιμασμένοι. Ας προάγουμε την αγάπη για τη γνώση και την ολοκληρωμένη γνώση, όπως κάθε παιδί θα άξιζε να απολάμβανε.
Τέλος, αξίζει να αναφερθεί ότι η δυνατότητα παράλληλης στήριξης των μαθητών στο σχολείο τους, όπως και οικογενειακής συμβουλευτικής - ψυχολογικής υποστήριξης γονέων και παιδιών, είναι πολύ σημαντικές.
ΜΕΛΑ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου